Al een aantal weken kijk ik met tweeledigheid naar mijn toekomst. Met een hart vol hoop keek ik halsreikend naar die nog verre datum. Maar als met een zweep probeerde mijn verstand mijn hart, als een leeuw ongewild op zijn kleine podiumpje te houden.
Hoop is een prachtig iets, maar tegelijkertijd voelt het ook gevaarlijk. En gedurende 20 weken zorgde deze hoop voor een strijd in mij. Vorige week kreeg mijn hart zijn wens. We gaan naar de toekomst uitkijken. ‘Zie je wel’ leek hij tegen mijn verstand te zeggen.
De meeste mensen om mij heen weten het ondertussen echt wel. Mijn vrouw is zwanger. We zijn in verwachting van ons eerste kindje.
Dit is ongetwijfeld één van de mooiste gevoelens die ik me kan voorstellen om te hebben. Maar voor wie mijn blogs leest, er hangt een donkere schaduw over dat mooie gevoel heen. Vorig jaar was het namelijk een achtbaan. En die achtbaan zagen wij nog altijd. Niet wetende of we er nu weer in zouden stappen.
Nu weten we het wel. Die achtbaan slaan we over. Het heeft 20 weken geduurd en een echo van anderhalf uur. Maar alles ziet er goed uit. Tot op heden is ons kindje gezond! Dit is nog beter nieuws dan toen ik hoorde dat mijn vrouw weer zwanger was.
Achtbaan nummer 1 lopen we dus voorbij, maar ik haal me geen illusies. Misschien slaan we een achtbaan over, maar we lopen wel netjes in de rij waar elke aanstaande ouder bij het eerste kindje de achtbaan instapt. Die van het eerste kindje. Iedereen waarschuwt me. Met zo’n geniepige glimlach. Ze weten wat me te wachten staat.
En nu?
De eerste twintig weken hebben we zo goed als alle zaken die bij een kindje komen kijken, bewust voor ons uitgeschoven. Natuurlijk wisten we dat er dingen moesten gebeuren. Alleen de kraamzorg en opvang hebben we geregeld wanneer het daar tijd voor was.
Meubeltjes voor de kinderkamer? Die hebben we in de opslag laten staan. De babywinkels vermeed ik waar het kon. Met pijn en moeite probeerde mijn verstand mij te beschermen tegen mogelijk dat grote verdriet. Er nu over schrijven blijkt ook zwaar.
Maar wat betekend dat dan nu eigenlijk? We zijn halverwege de zwangerschap en we zijn er dus nog niet klaar voor. Ik heb geen idee wat we verder moeten regelen en wat we in huis moeten halen.
Alles komt in een golf op mij af. Van vrienden hebben we al de eerste zakken kleding gekregen. Het zijn de kleertjes die zij niet meer nodig hebben. Maar wij wel. Van alle maten hebben we al wat. We weten nog niet of het gaat passen, maar goed het is iets. Nog lang niet genoeg gaven ze ons aan.
De meubeltjes hebben we ook bij de schoonouders uit de opslag gehaald. Alles staat gedemonteerd door ons huis verspreid. Deze moeten in elkaar gezet worden en hun plek krijgen. Eens kijken of dat nog een tweede keer gaat lukken.
Dan is het tijd om lijstjes op te gaan stellen. Wat moet ik doen, wat moet ik uitzoeken, naar welk advies moet ik luisteren en naar welke niet. Wat moet ik mijn huis gaan doen, welke skills moet ik van te voren gaan leren? Welke vragen weet ik nog niet eens!
De eerste stap is een overzicht krijgen en een stappenplan. Daarna kunnen we verder kijken. Ik kan alvast beginnen.
Maak een lijst
Dat is makkelijk die kan ik hopelijk snel afstrepen. Ach ja het is niet alsof ik me niet veel te veel op de hals haal. Het komt wel goed

Photo by Glenn Carstens-Peters on Unsplash