Afgelopen zaterdag heb ik het gehaald! Ik passeerde ruim de grens van 50.000 woorden!
Ik moet toegeven, ik zit er helemaal doorheen. Maar het verhaal is nog niet af. Ik ben onwijs aan het duwen naar het einde en ik ben er bijna. Maar ik ga de laatste dagen nog echt nodig hebben.
Daarnaast probeer ik natuurlijk ook nog steeds die ene uitdaging te halen. Elke dag minstens 1667 woorden. Stiekem heb ik even gekeken of ik die zou krijgen zodra ik de grens van 50.000 woorden zou hebben gehaald. Maar nee. Dat betekend elke dag nog door schrijven.
Ik kijk uit naar 30 november. Daarna ga ik het verhaal echt even weg leggen en me weer focussen op andere dingen.
Toch ben ik trots dat ik tot dusver nog steeds elke dag heb kunnen schrijven. En dat ik gemiddeld nog steeds op de 2000 woorden per dag zit. Dat is hoger dan nodig voor mijn uitdaging. Deze consistentie ben ik niet van mezelf gewend.
Het verhaal is er bijna. Zondag sloot ik de op een na laatste hindernis af. Harlon gaat zijn einddoel behalen en ik heb nog zo’n 10.000 woorden en 4 dagen om dit neer te zetten. Gelukkig.
Wat me opvalt is dat ik worstel tussen goed, uitgebreid schrijven en het verhaal naar voren brengen. Ik probeer dat laatste te doen maar dat is blijkbaar niet mijn stijl. Het lukt me maar niet om gewoon dingen niet te beschrijven. Vooral gesprekken kosten me veel tijd om te schrijven. Maar deze zijn soms gewoon nodig.
Harlon zit midden in zijn “endgame”. Hij is letterlijk vlak voor zijn bestemming en hij weet het ook. Natuurlijk loopt dit niet zonder problemen.
En met dat probleem loop ik zelf eigenlijk ook in de problemen. Harlon valt van de regen in de drup en dat herhaalt zich erg vaak. Daarnaast heb ik heel erg het gevoel dat ik hij steeds door mij gered moet worden. Dit levert veel problemen voor toekomstige Harlon op.
Het geeft me ook het gevoel dat Harlon zelf niet zo veel doet. Dit had ik in het eerste boek ook al. Harlon voelt wat saaier soms dan dat ik eigenlijk zou willen. Als ik alles ga herschrijven moet ik dit ook echt gaan aanpassen. Harlon moet meer initiatief nemen.
Al enige tijd bevinden we ons met het verhaal midden in de woestijn. En ik weet al ruim 2 jaar dat hij daar zou eindigen. Nu kom ik er achter dat ik geen idee heb hoe het eigenlijk is om in de woestijn te zijn. Ik bedenk maar dingen die logisch lijken. Niet heel gek natuurlijk. Als ik nou zou moeten schrijven over een held in een koud en regenachtige omgeving dan wist ik precies hoe die zich voelde!
Ik weet dat ik veel zal moeten gaan aanpassen. Dit is slechts een eerste versie. Wel voelt het alsof ik dit jaar meer moet gaan aanpassen dan vorig jaar. Ik heb gehaaster geschreven, dingen die ik heel globaal heb geschreven. Ach ja vorig jaar heb ik dingen gewoon overgeslagen en dat is ook goed gegaan.
Nog vier dagen en dan zit het er op. Ruim 50.000 woorden achter de rug.
Lees hier terug hoe week 3 mij verliep
Photo by Aaron Burden on Unsplash
