Langzaam tikt de tijd voorbij. En plotseling zat week 3 van preptober er al weer op. En weer vraag ik mijzelf af: “wat heb ik eigenlijk gedaan?”

Eindelijk heb ik mijn Scrivner bestand aangemaakt. Ik heb de kaart erbij gepakt en ben gaan kijken wat een goede route zou zijn. Wat ik meteen wist waren 2 dingen. 1 Harlon gaat naar Altadim toe en dan specifiek naar Papasakokite. Hij heeft meer informatie nodig en de plaats waar je dan heen gaat is Altadim. En 2 hij moet eindigen in het midden van de woestijn. Ik wist al vanaf het begin van het verhaal waar het zou eindigen.

Tussendoor gooide ik er ook nog een stuk bij de dwergen tussen. Maar deze heb ik na 10 minuten wikken en wegen er weer uit gegooid. Toen ik met de route bezig was bedacht ik me dat mijn verhaal kan nog wel een Nano gaan duren. En dat is niet de bedoeling. Eerst markeerde ik het stukje als optioneel maar daarna heb ik deze toch weggegooid.

Het voelt meteen echt nu mijn Scrivner bestand klaar staat. Mijn hoofd draait overuren om te bedenken wat er mogelijk gaat gebeuren. Het heeft geen nut. Mijn hoofd kan nu denken wat het wil… Puntje bij paaltje bepaal ik pas wanneer ik echt ga schrijven wat er gaat gebeuren.

Maar die overuren heb ik wel kunnen benutten voor een belangrijk punt. Nog steeds zitten er in mijn eerste deel twee gapende gaten. Vorig jaar wist ik niet wat er daar ging gebeuren. Het eerste stuk had te maken met het probleemoplossend vermogen van Harlon. Hoe hij van niks iets zou kunnen maken. En het tweede stuk had te maken met een vijand waarvan ik niet wist wie dat was of waarom. Ik had al ideeën maar na het opzetten van het Scrivner bestand viel er meer op zijn plek.

Het kwam met een idee voor een scene in het vervolg. Ik had een idee maar eigenlijk geen aanleiding en toen vielen de missende stukken op hun plaats. Nu is het alleen nog zaak om dit te gaan uitwerken. Ik heb nog geen idee hoe ik dat wil gaan doen. Of wanneer. Ik kan de komende anderhalve week dat stuk gaan uitschrijven. Ik kan het ook proberen tijdens Nano? Dat betekend wel weer meer woorden. Ik kan ook dat stuk uit het vervolg laten, Leuk voor mijn testlezers, maar misschien wel ruimte voor mij.

Bijna vergeten. Niet iets wat ik deze week heb gedaan. Maar wel wat ik heb ontvangen. Ik heb de eerste feedback terug gekregen. Twee van mijn vrienden hebben het verhaal in 2 dagen uitgelezen. Ik weet dat het geen lang verhaal is, maar 2 dagen dat is wel heftig. Gelukkig gaven ze aan dat het verhaal makkelijk weg las en dat ze ook verder wilde doorlezen. Niet dat ze niet konden wachten tot ze het weer weg legde.

Natuurlijk was er bruikbare feedback. Maar een van hen kwam met het volgende stukje:

“Hoe de ‘Ling worden omschreven en hun bestaan doet me watertanden naar een 9 gangen diner en voelt bijna aan als een soort steampunk meets studio Gibli meets the shire en spreekt tot de verbeelding. Net als de rest van de steden, het archief en verblijfplaatsen trouwens.”

Ik ben onwijs blij en trots op deze feedback. Het koppelt terug dat een van de belangrijkste dingen die ik wilde proberen ook gelukt is. Het tot leven brengen van een wereld die tot de verbeelding spreekt. In dit deel wilde ik de “Lings (halflings) echt als volk neerzetten. Met hun eigen wereld, hun eigen gebruiken en visies. En veel daarvan draait om eten.

Zo blij met de feedback tot nu toe. Het motiveert me om verder te schrijven.

Nog anderhalve week. Okay, ik heb nog best wel wat gedaan. Nog steeds wacht dat compendium als leeg document. Maar ik weet niet of daar nog wat voor gaat komen. Ik ben namelijk ook nog een ander project begonnen en dat gaat mij deze week veel tijd kosten. Maar ja, ik voel me ondertussen wel beter voorbereid.

Lees ook Preptober week 2.

Photo by Yannick Pulver on Unsplash