Het zit er nu echt op. Het voelde ook een best wel raar om toch nog een keer heen te gaan. De afgelopen sessies hebben we al niet heel veel besproken. Maar het is belangrijk dat ik het echt officieel afsluit. En daarom heb ik nog één afspraak gemaakt. Deze keer ga ik heen om het dus officieel af te sluiten. Na 3 jaar zit mijn therapie er eindelijk op!

Drie jaar geleden deed ik een noodkreet bij de huisarts. Ik bevond mij in het diepste gat van mijn leven. Wat ik ook probeerde, het lukte mij niet meer om er uitkomen. Ik had hulp nodig.
Het was zo erg geworden dat ook alle andere aspecten van mijn leven eronder begonnen te lijden. Inclusief mijn relatie. Het liefst wilde ik in een hoekje zitten en wachten tot alles voorbij zou zijn. Dat alles zou stoppen.

Als je nog nooit op dat punt bent geweest dan klinkt het misschien klein, simpel en zelfs aanstellerig. Maar ik kan je vertellen, het is afschuwelijk. Donker, eenzaam en verloren. Ik wens het niemand toe om op die plek terecht te komen. Maar ik vrees dat er meer mensen zijn die dat plekje wel kennen. Ofwel omdat ze er zelf zitten (of zaten) of omdat ze er naar kijken en het soms te dichtbij zien komen.

Ik heb eerder therapie gehad voor dit probleem maar daar kwam toen telkens weinig uit. Aan het einde was De conclusie dat de depressie voorbij was en ik hoefde me geen zorgen te maken dat hij terug zou komen. Een andere keer was de conclusie dat ik er maar mee moest leren leven, het was nou eenmaal wie ik was. Dat heeft heel even rust gegeven. Even een adempauze, maar dat was veel te kort. En niet de oplossing.

De afgelopen drie jaar liep ik bij de GGZ. En ik ben hier anders ingestapt dan in mijn eerdere therapie.
Er wordt elke keer gevraagd wat mijn hulp vraag was. Eerst was de vraag om van de depressie af te komen. Dit keer was het niet om van de depressie af te komen. Ik had immers al geconcludeerd dat het iets was wat bij mij hoorde en dat ik er mee moet leren leven.
Nee dit keer was mijn hulp vraag, wat is er met me aan de hand. Ik voelde me anders dan de mensen om me heen. De tips en adviezen die ik kreeg tegen een depressie leken niet te helpen. Ik had het gevoel dat mijn hoofd anders leek te werken. Dat de dingen waar ik problemen mee had, voor andere geen probleem vormden. Dat ik me aanstelde.
Als ik anders was dan wilde ik weten waarom. Dat was mijn hulp vraag.

Het is een zwaar traject geweest. En het is niet zonder slag of stoot verlopen.
Toen ik begon had ik me voorgenomen dat ik alles zou proberen wat ze voorstelden. Ik zou overal in mee zou gaan. Dat is makkelijker gezegd dan gedaan. Al te vaak heb ik me verzet tegen wat ze hebben aangedragen.
Nu ik terug kijk ben ik erg blij dat ik wel heb mee gewerkt. Niet alle suggesties die ze maakten heb ik volledige afgerond. Daarvoor blijf ik te koppig. Wel heb ik een poging gewaagd en elke keer proberen uit te leggen waarom ik ben gestopt of het anders aan wilde pakken. Gelukkig gingen ze daarin mee.

Het zwaarste was om mensen te vertrouwen dat ze je willen helpen. Je moet jezelf namelijk bloot geven, alles vertellen wat er speelt. Dit vind ik onwijs moeilijk. Sommige dingen begreep ik zelf niet eens, of had ik moeite om het uit te leggen. Om nog maar te zwijgen over de dingen die ik niet uit wilde spreken.

Een van de grootste uitdaging was om mijn manier van denken uit te leggen. Heb je dat wel eens geprobeerd? Uitleggen hoe je nadenkt op een manier dat een ander het ook begrijpt? Ik heb het ondertussen te vaak gedaan.

Daarnaast heb ik in de drie jaar een stuk of 7 behandelaars gehad. 3 Hoofd behandelaars, zij leidde alles en probeerde me te koppelen aan de juiste groepen of andere therapeuten. De eerste was bij de crisis dienst, de tweede bij de GGZ en de derde omdat de tweede stopte bij de GGZ.
Elke keer werd er gewisseld op het moment dat ik me net vertrouwd genoeg voelde met mijn therapeut. Elke keer weer voelde het alsof de vorige periode zinloos was geweest. Er zou namelijk opnieuw begonnen moeten worden. Dus elke keer stond weer op het punt om het op te geven.

Toch ben ik erg blij met hoe het is gelopen. Mijn laatste therapeut heeft namelijk alles wat er was gebeurd bestudeerd en gelezen. Daarna heeft hij het naast zich neergelegd en is hij opnieuw begonnen.
Hij maakte geen gebruik van oefeningen of opdrachten om de depressie op te lossen. Het enige wat hij deed was heel veel met me praten.
Hij probeerde zijn uiterste best te doen om mij te begrijpen. Hij stelde vragen wanneer dingen hem niet duidelijk waren en bleef dat doen tot dat hij het dacht te begrijpen. Soms herhaalde we een heel gesprek een week later omdat hij er over na had gedacht en het toch nog niet begreep. En in deze gesprekken leek hij niet te oordelen.

Hij gaf me het gevoel dat hij oprecht geïnteresseerd was in mij. Dat hij niet een label wilde plakken en snel een diagnose wilde geven. Hij vroeg door zodat hij kon proberen vast te stellen wat er nou echt aan de hand was. Hij had door dat mijn depressie slechts een symptoom was van iets anders.
Na maanden van gesprekken was hij degene die opperde dat ik misschien ADHD had. Dat zou nagenoeg alles verklaren wat er was gebeurd, inclusief het idee van autisme wat er eerst steeds was geweest.

Hij heeft gelijk gekregen.

Dat moment was het belangrijkste moment in de drie jaar therapie. Het was namelijk het antwoord op mijn hulpvraag. Het heeft wel nog even geduurd voordat ze het officieel wilde vaststellen. Maar toen dat eindelijk gebeurd was, toen konden we gaan kijken hoe ik er mee om zou kunnen gaan.
Het klinkt misschien simpel ADHD, maar het heeft nog al een impact op je leven ben ik achter gekomen.

Een kleine aantekening. Ik heb ADHD Overwegend onoplettendheid type… Of zo iets. Ik ben niet hyperactief en dat maakt het moeilijk om het soms vast te kunnen stellen.

Maar goed, dat terzijde. Van de dingen die helpen bij ADHD deed ik gelukkig een hoop al. Echter waren er nog een hoop kleine dingen die ik niet wist. Tijdens de therapie sessies hebben me dan het laatste jaar de tools gegeven om hier mee om te gaan.
Daarnaast heb ik nu ook medicijnen. Een combinatie van Antidepressiva en een variant van Ritalin. Ik ben geen fan van medicijnen, maar deze lijken te werken. En dat is me veel waard.

Er is onwijs veel gebeurd tijdens mijn therapie. Ik heb veel geleerd. Nu is het tijd om alles te gaan overdenken en een plek te geven. Dat is te veel voor één blogje.
Ik wil het alleen van de daken schreeuwen. En dat doe ik hier. Het zit er op. Tegen mijn vrouw grap ik nu dat ik eindelijk normaal ben.

Mijn therapie sluit ik gelukkig af op een positieve noot. Ik ben blij dat ik hulp heb ingeschakeld en voor al dat ik deze vervolgens ook heb geaccepteerd. Het heeft me heel veel goeds gebracht en veel opgeleverd. Ik voel me zekerder en sterker en kijk volledig anders tegen het leven aan.

En als je dit stuk leest en je herkent dat zwarte gat, de eenzaamheid of de eeuwige worsteling met je zelf of het leven. Het is eng om hulp te vragen maar vraag er wel om. Het is zwaar en gaat niet vanzelf. De wachttijden lijken veel te lang, maar er zijn mensen die je willen helpen. Zoek ze op en wees niet bang om hulp te vragen. Het zal lang duren, zwaar zijn en alles behalve gemakkelijk. Maar aan het einde is het het echt waard.

Dat duistere gat is niet alles en er is een weg terug te vinden. Er zijn mensen die willen helpen, mensen die kunnen helpen.

Ik heb soms het gevoel dat we te weinig praten over onze duistere periodes. Ik weet niet waarom maar er lijkt een taboe op te rusten. De enige manier dat we daarvan af kunnen komen is door er over te praten! Daarom deel ik mijn verhaal. Hopelijk delen meer mensen hun verhaal.

Photo by Kurt Cotoaga on Unsplash