En toen was het opeens 10 september, het eerste jaar zit er op. Damn, die komt wel even binnen.

Een half jaar geleden vertelde iemand me nog dat die ook het eerste jaar was thuis gebleven en dat de eerste keer dat zijn dochter naar de opvang ging zij nergens last van had, maar hij de tranen in de ogen had.
Op dat moment dacht ik er nog niet zo aan. Het zou wel meevallen. Toch merk ik de laatste dagen dat er iets zwaar op het hart ligt. Het heeft een tijdje geduurd, maar ik denk toch echt dat het dit feit is dat het jaar er op zit. Mijn kleine meid gaat haar eigen leven beginnen. Een deel waar ik geen deel van uit maak.

Mijn Logica blijft het maar vreemd vinden. En daar zijn twee redenen voor.

De eerste. Het is niet zo of ik het afgelopen jaar continu bij haar ben geweest. Er zijn dagen geweest dat ik er niet was omdat ik weg was. Zij was dan gewoon thuis bij mijn vrouw. Dus er zijn al dagen geweest dat ze haar eigen leventje had.
Misschien is het omdat het toch nog steeds thuis was. Of dat mijn vrouw, wanneer ik weer thuis was, altijd vertelde wat er was gebeurd en wat ze mee had gemaakt, maar volgens mij doet de gastouder ook zo iets.

Het tweede punt waarom mijn logica het vreemd blijft vinden. Het gaat maar om twee dagen. Mijn emotie heeft nog niet echt door dat zij maar twee dagen naar de opvang gaat en ik ga werken. Dat betekend dat we gewoon nog steeds 5 dagen samen gaan zijn. Het is meer alsof ik weekend van mijn kind ga hebben

Maar ja, mijn logica en verstand zijn het wel vaker niet met elkaar eens. Wanneer dat gebeurd krijg ik ze ook nooit op een lijn.

Nu het eerste jaar er op zit is het misschien ook goed om eens terug te kijken. Een soort evaluatie. Nou daar mag ik dan wel een keer echt voor gaan zitten. Want jemig wat is er veel gebeurd in dit jaar en wat is er al veel verdwenen in de nevel die mijn herinneringen zijn.
Vorige week probeerde ik me nog te bedenken wat ik eigenlijk allemaal deed toen mijn vrouw net weer ging werken. Hoe ik mijn dag besteedde. Ik kan het me al helemaal niet echt meer herinneren. Mijn vrouw zei dat ik vooral bezig was met rondlopen met die kleine. Ik herinner me ook dat ik daar een blog over heb geschreven en dat ik 20 duizend stappen makkelijk op een dag haalde. Maar de herinnering daar aan? Die is zo wazig.

Ik herinner me alleen maar een hele mooie fijne tijd. Waarin ik veel tijd met mijn dochter heb kunnen doorbrengen. Een tijd waarin ik haar veel heb zien leren en doen. Hoe ze van een “klein”, ik zet het bewust tussen haakjes wat klein is ze nooit geweest, hulpeloos wezentje is gegroeid naar een meid met een eigen wil en mening. Hoe ze van alles stoicijns bekijkend opeens kan schatter lachen. Waar ze vroeger continu gedragen werd, komt ze nu naar me toe gekropen. Een tijd waarin ze leerde dingen ontdekken, waarin ze leerde wat dingen zijn en hoe wij ze noemen. En waarin ze continu probeert dingen na te zeggen. Wat haar nog niet echt lukt.

Ik zou het ook zonder twijfel nog een keer doen. Dit zei ik in het begin al en nu nog steeds. Hoewel de eerste periode zwaar was, heb ik er geen negatieve herinneringen aan. Zelfs het uit bed moeten gaan om die kleine weer in slaap te helpen is een deel van de mooie herinneringen. De kraamtijd waarin we met z’n drieën waren, en de hele dag eigenlijk op bed spendeerde omdat mijn vrouw nog aan het herstellen was. Elk deel ervan voelt voor mij positief.

Misschien dat het daarom zo raar voelt dat het gaat veranderen. Dat ik weer ga werken. Dit eerste jaar is zo fijn geweest. Op een vreemde manier ben ik er rustiger door geworden en bewuster.
Bewuster van mezelf, wat ik doe en wat ik zeg, maar ook van de dingen om me heen. De haast en chaos die altijd in me zit, het afgelopen jaar heeft aangetoond dat ik die best wel kan onderdrukken. En dat ik met minder tijd misschien zelfs wel productiever kan zijn. Iets wat ik mee wil nemen het volgende jaar in, waarin ik weer terug naar kantoor ga.

Toen ik project papa begon, heb ik meerdere boeken gelezen over het vaderschap. Een aantal spraken ook over het ouderverlof wat er in andere landen is. Landen waarbij ouderschap automatisch voor beide ouders is en soms meer dan een jaar kunnen duren.
In mijn optiek zouden we het hier ook zo moeten doen. Ik heb geen idee wat de impact van zo’n eerste jaar echt is. In mijn zoektochtjes naar dit soort dingen kon ik weinig vinden. Ik heb, wederom voor dit jaar begon, een filmpje gezien waarin werd besproken of opvang wel of niet goed was voor kinderen onder een jaar en ook daar kwam niet echt een conclusie uit. Dus of het voor mijn dochter goed is geweest, ik hoop het.

Voor mij is dit eerste jaar wel goed geweest. Dit was iets wat ik wilde toen we besloten dat we kinderen wilde. Ik wilde voor mijn eigen kinderen zorgen.
Zelf is mijn moeder mijn kinderjaren thuis geweest. Als ik naar school ging zwaaide ze me uit en wanneer ik thuis kwam stond ze al klaar met limonade. Zo ben ik zelf opgegroeid en dat wil ik mijn dochter ook aanbieden.
Zeker omdat we die mogelijkheid ook hebben. Want ik weet ook heel goed dat niet iedereen dit zomaar kan. Maar als het kan, dan zeg ik, ga ervoor. Het is geweldig.

Vorige blog gemist? Lees hier hoe ik continu nee moet zeggen.