Op de bank, op een stoel, op de grond, soms tegen de bank of op de grond tegen de kast. eigenlijk doe ik een groot deel van de dag niks anders dan gewoon lekker zitten.

Één van de dingen die ik nog wel eens hoor van vaders is dat ze niet weten (of wisten als ze nu al wat oudere kinderen hebben) wat ze moeten doen. Dat ze zich vaak verveelden en dat de “leuke” periode pas kwam als de kinderen een jaar of twee drie waren.
Dit is niet iets waar ik mee worstel. Ik ben (bijna) elke dag, de hele dag met mijn dochter samen dus ik heb ondertussen al door wat ik moet doen om haar te vermaken. En het mooie daarvan is, dat het niet moeilijk of ingewikkeld is.

Onze kleine meid is ondertussen al een echte ontdekkingsreiziger geworden. Er is weinig meer over van dat kleine hulpeloze kindje wat we continu moesten dragen, wiegen en troosten.
Ze kruipt tegenwoordig overal naar toe. Waar het kan gaat ze staan. Alles wat binnen handbereik ligt wordt opgepakt en ze voert acrobatische stunts uit om te gaan waar ze wil en te pakken wat ze interessant vind, maar niet direct bij kan.
De dagen van makkelijk 15.000 stappen zetten zijn dan dus ook voorbij.

Wat ik tegenwoordig moet doen is eigenlijk nog veel makkelijker. Gewoon lekker zitten. Eerst was het nog continu op de grond zitten. Staan kon ze toen alleen nog maar door zich aan mij op te trekken en tegen mij aan te leunen. Maar ze kon zich kostelijk vermaken met over me heen klauteren.
Dit begon dan met over mijn enkels en onderbenen heen. Toen ze dat onder de knie had ging ze over mijn bovenbenen heen en uiteindelijk begon ze dit ook te doen terwijl ik mijn benen over elkaar heen had liggen.

Ik heb twee favoriete plaatsen om te zitten. De eerste is tegen de bank aan. Op die plek heb ik een lekkere zachte rugleuning en kan zij ook tegen de bank aan gaan staan. De andere is tegen onze boekenkast aan. Daar liggen vaak van die schuimrubberen puzzeltegels en heeft ze meer ruimte om zich heen. Dat wil zeggen er is daar iets minder kans om hard op je snufferd te gaan.

Naast het over me heen klimmen vind ze het ook heerlijk om herrie te maken. En dit kan met nagenoeg al haar speelgoed. De muzikant in mij (en het kleine kind in mijn ook) vind dat ook heel leuk. Dus slaan we de blokken tegen elkaar, de blokken tegen de bakjes en de bakjes tegen de pannetjes. Hoe harder hoe beter.

Ik vind het geweldig. Lekker zitten En vervelen? Nee hoor. Het is prachtig om naar haar te kijken. Om te zien hoe ze kan genieten van zulke simpele dingen.
Wanneer ze tegen dingen aanloopt die ze nog niet kan, raakt ze gefrustreerd en gaat vervolgens net zo lang proberen tot het lukt. De lach op haar gezicht wanneer het dan lukt, prachtig. Daarna blijft ze het ook doen om elke keer weer trots naar me te kijken. “Kijk eens wat ik kan papa,” zeggen die oogjes dan.

Toegegeven, vanwege mijn ADHD heb ik altijd wel een soort afleiding nodig. Op school en tijdens mijn studies was ik zo’n student die persé muziek aan moest hebben om te kunnen werken. Ook nu terwijl ik dit schrijf luister ik naar de radio (omroep Brabant) en zelfs het zinloze geklets van de radiopresentatoren of de reclames doen me niet zo veel. Tijdens het zitten luister Ik dus vaak naar een luisterboek.
Al dat zitten en niks doen is voor mij ook heel rustgevend. Ik wordt haast gedwongen om rustig te zijn en niet continu dingen te willen doen. Dat kan immers niet. Ik ben gewoon even in dat moment terwijl we lekker zitten op de grond.

Het is iets wat voor mij belangrijk is, er zijn voor mijn dochter. Aanwezig zijn en tijd met haar door brengen. We zitten tegenwoordig ook lekker op de bank en kunnen dan een boekje lezen. Of ze speelt met zo’n activiteitsbord wat naast de bank hangt terwijl ze op schoot zit.

Het is niet zo moeilijk. Op dit moment vind mijn dochter alles leuk zolang we er maar bij zijn. Gekke geluiden naar haar maken die ze terug kan doen. Door de kamer heen rennen terwijl ze achter ons aan kruipt of gewoon even lekker zitten.
En ja papa’s en mama’s, soms lijkt het heel saai. Want het lijkt alsof je niet zo heel veel doet op zo’n dag. Dat klopt. Voor mezelf doe ik helemaal niks nee. Ik kan niet schrijven want dan wil ze op schoot zitten. Een boek lezen gaat niet want dan wil ze de bladzijdes omslaan. Sporten? Nee hoor dat hoef ik niet eens te proberen.

Nu is het nog lekker zitten en niet zo veel doen, maar hopelijk wanneer ze straks zelfstandig kan staan kunnen we ook samen dingen doen. Samen spelen, in de tuin of in de speeltuin. Maar ook dingen in huis. Samen de lunch klaar maken, opruimen en schoonmaken. En samen koken! Daar kijk ik zo naar uit.

Heerlijk dat lekker zitten. Het is haast meditatie. Ik heb dan contact met mijn dochter. En vervolgens kruipt ze bij me weg, naar een stuk speelgoed of haar keukentje. En begint ze zelfstandig te spelen. Ze gaat op in haar spel, kijkt niet meer achterom. Slaat met een bokje op haar pannetje, lacht, danst en lijkt haast vergeten te zijn dat ik daar nog op de grond voor haar zit. Gewoon lekker zitten, terwijl mijn dochter opeens zelfstandig speelt. Een nieuwe fase in haar leven.\

Heb je mijn vorige blog al gelezen? Je vind hem hier, over waarom ik even niet meer heb geschreven.