Zit ik net lekker een film te kijken, reik ik naar mijn drinken, staat het beeld plotseling stil. Ik lette niet op en zat blijkbaar op de afstandsbediening en heb per ongeluk de pauze knop ingedrukt. Misschien een herkenbare situatie? Het voelt voor mij alsof dit met mijn leven is gebeurd. Zonder dat ik het door had heb ik een pauze genomen. En toen ik het door had, heb ik die pauze ook gebruikt.

Zoals je misschien gemerkt hebt, ben ik er een tijdje tussenuit geweest. Niet letterlijk, maar mijn blogs verschenen niet meer. Dat had ook een oorzaak. Niet een die ik persé leuk vond, maar wel eentje die blijkbaar nodig was.

De man met de spreekwoordelijke hamer kwam weer eens langs in mijn leven, maar dit keer zag ik hem aankomen, bedankte ik hem voor de herinnering en ben ik die pauze uiteindelijke ook maar gaan gebruiken.

Met een kleine in mijn leven is er onwijs veel veranderd. Meer dan dat ik me eigenlijk beseft had. Wat wat wil zeggen want ik was er al vanuit gegaan dat mijn hele leven op zijn kop zou staan. Maar ook al vertel ik mezelf dat ik me voorbereid op chaos, toch loopt het niet zoals ik niet verwacht had… Juist, lekker duidelijk.

Ik had natuurlijk wel wat ideeën waarvan ik hoopte dat het mogelijk zou zijn.

Om meer rust in mijn dagen te kunnen brengen moest ik wel dingen gaan schrappen. Het werd al snel duidelijk dat dit het schrijven zou gaan zijn. En dan niet alleen mijn blogs, maar al het schrijven. Ook de verhalen, het werken aan mijn boek, het werken aan mijn cursus kinderboeken schrijven, het schrijven voor D&D en het schrijven voor schrijfwedstrijden. Zoals ik al zei, ik wil nogal veel. Als ik gewoon zou zeggen dat ik het schrijven zou laten, dan klinkt het misschien een stuk kleiner, maar wanneer ik het zo uit splits is het nog al wat.

Als je meer van mijn blogs hebt gelezen dan is het je vast wel eens opgevallen dat ik altijd heel veel wil. Het liefst ook nog allemaal tegelijk. Er is onderscheid tussen wat ik nu wil, wat ik voor mijn toekomst wil en wat ik voor mijn eigen ontwikkeling wil. Het komt er altijd wel op neer dat ik alles wil en het liefst tegelijk. Mijn therapeut zei ook altijd dat ik te veel ballen hoog probeerde te houden. Therapie is voorbij maar die ballen probeer ik nog steeds hoog te houden.

Die man met de hamer is een terugkerend probleem die niet alleen met de kleine te maken heeft. Het gaat gelukkig allemaal een stuk beter en daarom had ik nu die klap ook niet nodig. Ik ben eens goed gaan kijken wat ik nou echt belangrijk vind. Een pauze was daarom ook eigenlijk wel welkom.

Noodgedwongen heb ik besloten om een aantal dingen weer even te laten liggen. Ik wilde mijn focus op mijn eigen ontwikkeling en welzijn leggen. Dit zodat ik niet alleen een goede vader voor mijn dochter kan zijn, maar natuurlijk ook een goede partner voor mijn vrouw. Eentje die het huishouden een beetje onder controle lijkt te hebben en goed gezelschap is.

Naast het even niet meer schrijven ben ik me ook meer op mijn journal gaan focussen. Hoe kan ik deze het beste gebruiken. Of zorg ik ervoor dat die niet juist voor meer stress gaat zorgen. Kan ik voorkomen dat ik continu dingen plan maar nog steeds niks doen. Kan ik mijn journal ook gebruiken om een plan te maken voor wat ik nou echt wil en waar ik over een jaar of 5 probeer te zijn?

Het lijkt erop dat mijn wensen niet veel veranderd zijn. Ik wil nog steeds dezelfde dingen en wil daar ook echt de moeite in stoppen. Het moeilijkste is alleen die planning en de uitvoering.

Ruimte in mijn agenda alleen was niet voldoende. Ik had ook meer ruimte in mijn hoofd nodig en daarom ben ik ook weer begonnen met mediteren. 15 a 20 minuten op een dag. Toch nog een investering maar eentje die me wel heel veel goeds doet. Het is een manier om te zien waar mijn behoeftes liggen en waar ik eigenlijk in mijn hoofd continu mee bezig ben. Op die manier kan ik mijn wensen en handelen meer synchroniseren. Het geeft me net iets meer focus.

Gelukkig is onze kleine meid in een nieuwe fase van haar leven gekomen. Er is veel meer regelmaat. Ze slaapt beter. Speelt ondertussen ook zelfstandig. Dit betekend dat ik haar af en toe ook even alleen in de woonkamer kan laten terwijl ik in de keuken sta of dat ik de was kan opvouwen zonder dat ze wil dat ik haar vasthoudt of dat ze het hele huis bij elkaar schreeuwt. Deze ruimte ben ik langzaam dus ook beter aan het benutten.

De afgelopen maanden waren niet het makkelijkst. Ik ben heel blij dat ik op tijd merkte dat het niet goed ging en dat ik het zwarte gat waar ik vroeger dan in viel, heb kunnen aanpassen naar een pauze. Dit is waarschijnlijk iets wat bij mijn ADHD hoort. Een van de eerste stukken die ik heb geschreven gaat ook over dat gat.

Het is me gelukt om dingen weer op de rails te krijgen en in een langzaam tempo weer extra activiteiten op te pakken. Ik probeer nu af en toe even te gaan zitten en te evalueren hoe het nu gaat, of ik nog op koers lig.

Helaas zijn dit soort pauzes niet altijd een korte pauze. Het is iets waar ik bewust mee bezig ben, maar toch gebeurd het nog steeds plotseling. Vaak is het dan ook echt nodig. De ruimte om te reflecteren en te kijken of er verandering nodig is.

Voor de volgende keer hoop ik dat ik de pauze knop niet per ongeluk in druk maar dat ik bewust de afstandsbediening pak de film even uitzet.

Lees hier mijn vorige Project Papa over Piepende Deuren